Hell off a ride!
Door: Mieke
Blijf op de hoogte en volg Mieke
15 April 2018 | Peru, Celendín
Vandaag zat ik in de auto en bedacht dat ik het eens moet hebben over de wegwerkers. Vooral nu het zoveel regent, lijkt het wel alsof iedereen werkwerker is. Hoeveel Landslide of stenen er niet op d wegvallen en binnen no time weten ze het verkeer weer te laten rijden. Hulde. Met hier en daar een uitzondering ;) Ik ben blij met ze, laat dat voorop staan. Ik denk dat Peru de meeste wegwerkers heeft….
Is she from canada? Hoor ik een Amerikaanse stem roepen. Ik loop met mijn bagpack richting hostel in neuvo tingo. Het kleinste dorp waar k tot nu toe geslapen heb, wat naast kuelap ligt (na inca stad machupichu de grootste ruïne van peru, waar ik net vandaan kom) en waarvan ik niks van verwacht, doemt daar opeens toch een leuk ingericht hostel op. Met een Amerikaanse adhd vrouw van 61 die heel blij is mij te zien! Waarom? Ik ben de eerste alleen reizende vrouw met auto die ze treft en dat is voor mij hetzelfde. Meteen praat ze honderduit wil van alles weten en vertellen en ik ook. Erg fijn om een metgezel te ontmoeten. Die avond eten we samen pizza (was niks anders) en worden we verwent met Pisco en brownie van de host want wij zijn nu eenmaal “solo womans on the road”. :)
De volgende ochtend vertrek ik vroeg. Want het regent niet en ik ga de weg rijden (welomgekeerd) waarvan de lonely planet zegt:
ROADS TO CHACHAPOYAS: A TEST OF NERVES OR STAMINA
Having sufficiently soaked up both the coastal sun and highland colonial atmosphere in the mountains, travelers often find themselves itching for a little cloud forest and jungle action. Off to Tarapoto and Chachapoyas you go, right? Not so fast. First, you must decide: do you have the heart, patience and nerves of steel to brave the astonishingly scenic but hopelessly nerve-wracking mountain route via Celendín and Leimebamba?
Or would you be more comfortable taking the long way round on the highway from Chiclayo? Decisions. Decisions.
Via Celendín
This rough but beautiful road climbs over a 3085m pass before plummeting steeply to the Río Marañón at the shabby and infernally hot village of Balsas (975m), 55km from Celendín. The road climbs again, through gorgeous cloud forests and country-side swathed in a lush quilt a million shades of green. It emerges 57km later at Abra de Barro Negro (Black Mud Pass; 3678m), which offers the highest viewing point of the drive, over the Río Marañón, more than three vertical kilometers below. Ghostly low-level clouds and mists hug the dispersed communities in this part of the trip and creep eerily among the hills. The road then drops for 32km to Leimebamba at the head of the Río Utcubamba valley and follows the river as it descends past Tingo and on to Chachapoyas.
Although the road has recently been paved, it remains a narrow, high-altitude twist fest. With no guardrails in sight, your life teeters precariously on the edge around every corner. Your only hope is that the driver knows the nuances of the road intimately.
Travelers should carry water and food (and maybe a valium), as the few restaurants en route are poor.
Despite the thrills, accidents involving buses on this route are very rare, with most drivers taking a very slow and steady approach. Heading north, the left side of the bus affords the most scenic viewing time, but the right side is less nauseating for those who fear heights…..
Tja alleen zit ik dan niet in de bus maar mijn in mijn magic jeep ;)
Net een half uurtje van Tingo zie ik allemaal trucs langs de weg staan zoals in midden Amerika bij de grens. Dus passeer ik links langs de trucs. Tot dat ik stuit op een stelletje truckers die zeggen dat ik echt niet verder kan. Even denk ik “roadblock?” zoals in Mexico? Maar als ik dan nog eens goed kijk, zie ik een daar een halve berg in de rivier en op de weg liggen.. ooohhh dit gaat niet een paar uur duren. Una dia? De truckers vinden dat ik mijn auto wel kan parkeren en met hun samen kan eten en wachten. Hmmm ik zie mezelf al in de auto overnachten… NO NO. Als ik een stukje terug rij en bedenk wat ik ga doen, komt er een vriendin van een trucker me zeggen dat ze een route weet die erom heen leid en ik wel achter hen aan kan rijden. Prima, dit is nu al adventures want het betekent: dirtroad! I like :) en vooral door die plassen rijden dat het water dan zo opspringt… heerlijk! Google maps en map.me haken af. Deze weg staat niet op de kaart maar ik vertrouw volledig op mijn trucker in zijn olietank. Na een uur stoppen we in een kleine pueblo genaamd la jalca. Ontbijt! En moeders heeft het al klaar staan. Ik mag gewoon aanschuiven en mee eten. Niet dat het maisgoedje in bladeren mijn favoriet is maar met thee en rode uiensalade weet ik het keurig weg te werken. Een uur later word ik weer afgezet aan de andere kant van de landslide op de juiste weg. Thx, Stephanie and boyfriend and mum!
Ik klim dus die hele berg op van 3600 meter in de regen en wolken. Zie niks van het uitzicht. Op de submit zie ik een fietser een foto maken van de hoogte. Ik doe mijn raampje open en vraag of alles goed gaat? Jahoor, doorweekt zegt de duitse man dat het zijn eerste berg boven de 3600 meter is die hij beklommen heeft en daar bewijs van wilde hebben. Ik wens veel sterkte met de afdaling. En zet mijne ook in. Na regen komt zonneschijn. Want na balsa is het idd hot en mooi weer en kan ik met volle teugen genieten van het uitzicht en de bergen. Ik heb nog niet eerder zoveel foto’s en filmpjes gemaakt. Het was een fantastische rit!!! Ik verheug me nu al op morgen…
Is she from canada? Hoor ik een Amerikaanse stem roepen. Ik loop met mijn bagpack richting hostel in neuvo tingo. Het kleinste dorp waar k tot nu toe geslapen heb, wat naast kuelap ligt (na inca stad machupichu de grootste ruïne van peru, waar ik net vandaan kom) en waarvan ik niks van verwacht, doemt daar opeens toch een leuk ingericht hostel op. Met een Amerikaanse adhd vrouw van 61 die heel blij is mij te zien! Waarom? Ik ben de eerste alleen reizende vrouw met auto die ze treft en dat is voor mij hetzelfde. Meteen praat ze honderduit wil van alles weten en vertellen en ik ook. Erg fijn om een metgezel te ontmoeten. Die avond eten we samen pizza (was niks anders) en worden we verwent met Pisco en brownie van de host want wij zijn nu eenmaal “solo womans on the road”. :)
De volgende ochtend vertrek ik vroeg. Want het regent niet en ik ga de weg rijden (welomgekeerd) waarvan de lonely planet zegt:
ROADS TO CHACHAPOYAS: A TEST OF NERVES OR STAMINA
Having sufficiently soaked up both the coastal sun and highland colonial atmosphere in the mountains, travelers often find themselves itching for a little cloud forest and jungle action. Off to Tarapoto and Chachapoyas you go, right? Not so fast. First, you must decide: do you have the heart, patience and nerves of steel to brave the astonishingly scenic but hopelessly nerve-wracking mountain route via Celendín and Leimebamba?
Or would you be more comfortable taking the long way round on the highway from Chiclayo? Decisions. Decisions.
Via Celendín
This rough but beautiful road climbs over a 3085m pass before plummeting steeply to the Río Marañón at the shabby and infernally hot village of Balsas (975m), 55km from Celendín. The road climbs again, through gorgeous cloud forests and country-side swathed in a lush quilt a million shades of green. It emerges 57km later at Abra de Barro Negro (Black Mud Pass; 3678m), which offers the highest viewing point of the drive, over the Río Marañón, more than three vertical kilometers below. Ghostly low-level clouds and mists hug the dispersed communities in this part of the trip and creep eerily among the hills. The road then drops for 32km to Leimebamba at the head of the Río Utcubamba valley and follows the river as it descends past Tingo and on to Chachapoyas.
Although the road has recently been paved, it remains a narrow, high-altitude twist fest. With no guardrails in sight, your life teeters precariously on the edge around every corner. Your only hope is that the driver knows the nuances of the road intimately.
Travelers should carry water and food (and maybe a valium), as the few restaurants en route are poor.
Despite the thrills, accidents involving buses on this route are very rare, with most drivers taking a very slow and steady approach. Heading north, the left side of the bus affords the most scenic viewing time, but the right side is less nauseating for those who fear heights…..
Tja alleen zit ik dan niet in de bus maar mijn in mijn magic jeep ;)
Net een half uurtje van Tingo zie ik allemaal trucs langs de weg staan zoals in midden Amerika bij de grens. Dus passeer ik links langs de trucs. Tot dat ik stuit op een stelletje truckers die zeggen dat ik echt niet verder kan. Even denk ik “roadblock?” zoals in Mexico? Maar als ik dan nog eens goed kijk, zie ik een daar een halve berg in de rivier en op de weg liggen.. ooohhh dit gaat niet een paar uur duren. Una dia? De truckers vinden dat ik mijn auto wel kan parkeren en met hun samen kan eten en wachten. Hmmm ik zie mezelf al in de auto overnachten… NO NO. Als ik een stukje terug rij en bedenk wat ik ga doen, komt er een vriendin van een trucker me zeggen dat ze een route weet die erom heen leid en ik wel achter hen aan kan rijden. Prima, dit is nu al adventures want het betekent: dirtroad! I like :) en vooral door die plassen rijden dat het water dan zo opspringt… heerlijk! Google maps en map.me haken af. Deze weg staat niet op de kaart maar ik vertrouw volledig op mijn trucker in zijn olietank. Na een uur stoppen we in een kleine pueblo genaamd la jalca. Ontbijt! En moeders heeft het al klaar staan. Ik mag gewoon aanschuiven en mee eten. Niet dat het maisgoedje in bladeren mijn favoriet is maar met thee en rode uiensalade weet ik het keurig weg te werken. Een uur later word ik weer afgezet aan de andere kant van de landslide op de juiste weg. Thx, Stephanie and boyfriend and mum!
Ik klim dus die hele berg op van 3600 meter in de regen en wolken. Zie niks van het uitzicht. Op de submit zie ik een fietser een foto maken van de hoogte. Ik doe mijn raampje open en vraag of alles goed gaat? Jahoor, doorweekt zegt de duitse man dat het zijn eerste berg boven de 3600 meter is die hij beklommen heeft en daar bewijs van wilde hebben. Ik wens veel sterkte met de afdaling. En zet mijne ook in. Na regen komt zonneschijn. Want na balsa is het idd hot en mooi weer en kan ik met volle teugen genieten van het uitzicht en de bergen. Ik heb nog niet eerder zoveel foto’s en filmpjes gemaakt. Het was een fantastische rit!!! Ik verheug me nu al op morgen…
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
