World's end

Met ferme pas (ik ben tenslotte in Ushuaia!) loop ik in het donker richting de dichtbij zijnde pizzeria aangezien ik nog steeds niet naar de supermarkt ben geweest. Ik zie voor me een aflopende oprit met een laag sneeuw. Ziet r betrouwbaar uit. Maar na 1 voet te hebben neergezet besef ik dat daar dus een flinke laag ijs onder zit. Op een of andere manier vliegen mijn benen met een afzet de lucht in en vervolgens word ik keihard op mijn linkerheup lanceert.( Iemand home Alone gezien? Die ene boef die uitglijdt.. nou zo!) Ik voel mijn organen schudden in mijn lijf en wordt r meteen misselijk van. Tegelijkertijd moet ik ook wel lachen want dit moet toch wel een heel grappig gezicht zijn. Niemand heeft t gezien. Gelukkig. Later in de pizzeria kan ik mijn lachen nauwelijks inhouden als k er aan denk. Oké misschien is die ferme stap niet op zijn plek in besneeuwd Ushuaia. Ben benieuwd hoe t morgen aanvoelt :)

Ushuaia, volgens mij hoef ik geen uitleg of ervaring of belevenis hierover meer te delen. Het filmpje ( hoop dat je dat gezien hebt, anders.. trek even aan de bel want het is zeker ook voor jou bedoeld) zei… IT all. ;)

Na twee dagen hyper blij en vol adrenaline en alle leuke reacties te hebben ontvangen, was ik vandaag weer een beetje rustig. Wel super moe maar niet te energieloos om niet naar het nationaal park Tierra del fuego te rijden (jaja ik heb de sneeuwkettingen ondergekregen!! Af is een ander verhaal..) Want daar is echt het einde van de Panam of te wel ruta 3. De naam van de blog dus tja, daar moet ik dan wel ff heen natuurlijk. Gelukkig was t park open en was de ranger erg blij met mijn winterbanden en sneeuwkettingen. Ik was de enige met sneeuwkettingen maar ik was r ook erg tevreden over. Voor 100 euro moet ik ze toch wel een keer gebruiken. ;)

Op de terug weg stuitte ik op 2 piloten die vroegen of ze tot het restaurant mee konden rijden omdat ze zo moe waren van het lopen. Natuurlijk! Gezellig! Nadat ik ze weer had afgezet komt het volgende probleem weer boven drijven. Nouja niet echt een probleem… een dilemma! Er zit dus 1 andere Argentijn in het hostel. Aangezien we bij elkaar aan t ontbijt zaten, dacht ik het ijs breken door een vraag te stellen. Maar hij reageerde niet. Dus ik dacht of hij is super onbeleefd of hij is doof. Het laatste bleek t geval. Heb ik weer! Tref ik eindelijk een reiziger kan ik r nog niet mee praten! Maar toen ik gisteravond thuis kwam, had hij allemaal vragen voor me. Dus via zijn computer en Google translate kwam het er eigenlijk op neer dat hij mij graag wil vergezellen en helpen om de laatste weken door Argentinië en Chili tot aan San tiago. Super lief natuurlijk maar ik begon een beetje in te storten(moe) na alle ophef en ik moet nog niet denken aan de volgende plannen, heb k gezegd dat ik erover zou nadenken. Ene kant ga ik de Andes in, in de winter. Is handig dat je met zijn 2 bent. Andere kant ik kan alleen via google translate met hem praten. Kan ook geen gebaren taal (alhoewel ik wel alleletters ken.. maar ik weet niet of dat internationaal is wat wij d kids in groep 3 aanleren?) En… so far, so good!! Ik ben hier dus hoezo zou dat laatste stuk niet zelf lukken?
Het lijkt me een oke gast. Heeft tijd en geld. En ik mag alle vragen aan hem stellen om mijn twijfels weg te nemen. Ik begrijp gewoon niet zo goed wat r dan voor hem in zit….want hij is dus ook overal al geweest. Aan de andere kant misschien moet ik gewoon eens ongevraagde hulp accepteren? Ben ik niet zo goed in. DUS DAT!

Oh ik merk nu dat mijn hele broek dus ook zeiknat is vd val :) top! En op de terugweg wordt t nog uitdagender. De halve pizza niet op gekregen dus krijg j dan heel lief mee in een doos. Hopen dat die pizza straks niet door de lucht vliegt….