Brava!

Voor me: Een bord vol aardappels, een grote poot van een of ander dier en groente denk ik. Het ziet eruit als gebakken champignons maar dat is het echt niet. Vlees is smakelijk de rest niet. Maar zo’n been krijg ik natuurlijk nooit op. Ik ben in Uroro de perfecte stop tussen Copocobana en Potosi. Er was 1 hostel te vinden. En ik ben bij hetdichtbijzijnde restaurant Don gaan eten tussen de locals. Brava zag er t lekkers uit dus bestelde ik dat. Interesting. Er komen 2 mannen bij me zitten. Het Boliviaanse Spaans klinkt echt weer totaal anders hoor. Pffff. Aan tafel verschijnen Boliviaanse daklozen die iets ( snoepjes) willen verkopen. Uiteindelijk kon ik het natuurlijk niet op dus de mannen geven aan dat ik het wel aan de dakloze kan geven. Okay, hij komt aanzetten met een plastic zakje en voordat ik het weet, weet hij het gedegen en zonder te knoeien het allemaal in dat zakje te proppen. :)

Jaja het is toch gebeurd op deze reis: ik ben alleen de grens over gegaan naar Bolivia! Na 2 nachten Puno omdat ik me toch echt niet zo lekker voelde, was ik ingeparkeerd door de 3 Brazilianen die vonden dat ik hun auto wel ff kon verzetten als ik eruit wilde. Zij gingen een dagje rieteilanden doen. Maar ik kreeg hun auto niet aan de praat. Gelukkig konden we iemand anders vinden die dat wel kon en zo ging ik toch op weg naar de Boliviaanse grens. Ik had me goed voorbereid. Parkeren voor de adouana. Migratie uitstempelen en dan tip cancelen bij Adouana. Door de poort naar de boliviaanse grens. Auto parkeren voor t hek. Naar migratie. Dus ik loop daarheen maar de man van Adouana die buiten staat zegt dat ik ook eerst wel naar hem mag komen en daarna naar migratie kan, okay. Hij heeft anders ook niks te doen. I like smal bordercrossings again! Omdat ik het een en ander al online had ingevuld ging het hele proces nog sneller. Nu wist ik dat je als minder dan 30dagen in Bolivia bent, je geen verzekering nodig hebt en vraag het toch nog ff na en de man beaamt het een geeft me zelfs een papier waar dat op staat. Dat komt goed uit want ik weet dat de politie man 2 huisjes verder op gaat zeggen dat je een verzekering nodig hebt en vraag geld van je wil afmoffelen. Thx for de paper! Dus migratie ging ook vlotjes en toen naar de crumble politie man die nog een stempel op mijn tip moest zetten. Ondertussen had ik ook al mijn Peruviaanse geld omgewisseld in Bolivianos. De politieman ging natuurlijk ook vertellen wat ik allemaal in de auto moet hebben. Gevaren driehoek, brandblusser EHBO. O dat heb ik hoor.. Not! Miss toch nog maar regelen als ik in Potosi ben? En aan het eind zet de man een stempel en vraagt naar de verzekering. Maar dat heb ik goed ingestudeerd dat is no nessesito! En laat t papier zien. Vervolgens vraagt hij nog om 10 dollar. Wat ik negeer en doe of k niet begrijp. Uiteindelijk gooit hij de poort openen laat me door! Bolivia :)

Mensen zijn in Bolivia gereserveerder. Wat afstandelijk. Maar als ik soms een tolpoort aan doe en de dames staan op een rijtje om wat te verkopen komen ze toch nieuwgierig in de auto kijken wat voor een gringo daar in zit. Ook de mannen bij d benzine pomp lachen me uit maar zolang ik maar gasoline (waar ik natuurlijk het dubbele voor betaal dan the locals) in mijn auto krijg, ben ik blij. Ik ben zo slecht in onderhandelen…. Maar op zich is het me wel duidelijk dat hier het geld nog wat harder nodig is. Dus ik maak r me nietzo druk om. Zolang t nog steeds veel goedkoper is als in Europa ben ik tevreden.

Idd ik kom nog reizigers tegen maar de meesten reizen naar noord. Wat te verwachten is of als ze al zuid reizen gaan ze naar de zoutvlakte en door naar Chili. Ook niet mijn route dus. Gister nog een Rus alle ins en outs verteld hoe je je motor online kan verkopen. Hij heeft al 6 maand in zuid Amerika gereisd maar lijkt de i overlanderapp en de panamerika trafel fb pagina niet te hebben gevonden.
Voorlopig ben ik dus alone on the road. Wat op zich prima is. Kan k lekker mijn eigen gang gaan. En een beetje verwerken wat ik de laatste 10 maanden heb meegemaakt. Ja ik probeer het zolang mogelijk verweg te houden. Maar het feit blijft dat ik korter te gaan heb dan ik achter me heb en hoe graag ik het niet wil, betrap ik me erop dat ik er meer over na begin te denken. En ja er zijn ook mensen(wat heel normaal is in jullie wereld) die mijn plannen voor volgend jaar willen weten…. Het enige dat ik weet is dat ik moet werken (geen idee hoe wat waar). De rest laat ik open en zie wel als ik terug ben ;)

Toen ik weer uit Don liep, zag ik de man om t hoekje smikkelen van mijn eten, toch fijn! :)