"Een rustig dagje"

De goedlachse agent vraagt ons of we in de politiebus willen blijven of dat we mee willen het bos in. We kijken elkaar aan. Is dat veilig dan? Tuurlijk! Wij zijn er toch? Verzekerde onze vrouwelijke captain. Op dat moment zien we een agent over het voetbalveld onderaan de berg sprinten. We springen weer in de politiebus en volgen zo snel mogelijk de dirtroad. Als wij aan komen scheuren, zien we 3 jongens tegen de muur staan. Ja, dat zijn ze! Alhoewel we er 2 zeker herkennen ondanks dat ze geen bandage meer voor hebben. De derde weten we niet zeker. De kleine wordt door de politie mee genomen het bos in. De anderen worden achter in onze bus gestopt. Hun tassen worden bij ons neergelegd. Waarop wij graag in de tassen willen kijken. Dat mag en we vinden de drinkfles, zonnebrand en de oordopjes van Kirsten terug. Yes, gelukkig zijn ze het! (Dat gevoel dat j mensen niet onterecht wil beschuldigen, begruip je toch)

Anderhalf uur eerder zagen we nog niets vermoedend van het uitzicht te genieten over Villa de Leyva. Een oud dorpje waar de tijd heeft stil gestaan. Aanvankelijk was ik de berg alleen op gelopen omdat ik “een rustig dagje” had ingepland. Kirsten wilde naar een meer wat me niks leek, maar uiteindelijk kwam ze me toch achterop en ontmoeten we elkaar op het Viewpoint.

Al babbelend liepen we d berg weer af. Voordat we de boomgrens benaderde stond daar een jonge jongen die iets zei maar we niet begrepen. Dus liepen we door. Hij liep me achter na. Kirsten hield even halt en vertrouwde d jongen het niet en liet hem passeren. Ook stopte ze haar mobiel in haar bh. Toen we in het bos belandde stonden daar 3 jongens ons op t wachten. Ze zeiden iets in het Spaans wat ik op zich niet begreep maar het was wel duidelijk dat ze onze bezittingen wilde hebben en ik zag in mijn ooghoek een mes te voorschijn komen. Ik had zoiets van: No! Jullie krijgen mijn tas echt niet! Dus meer dan NO NO NO wist ik dan ook niet te zeggen. Kirsten dacht ik geef mijn geld wel dus wilde haar portemonnee pakken maar daarvoor moest ze haar tas afdoen en op dat moment griste die kleine haar tas af. De jongens zetten het op n rennen. Ik wilde de achtervolging inzetten. (Ik weet ook niet waarom maar je weet soms niet hoe je reageert in situaties. Ik voelde me vooral veel sterker dan hun. Misschien komt het omdat ik ook letterlijk 2 koppen groter en veel ouder was en dacht dit gebeurt in films niet in het echt. Daarbij vond ik ze nogal amateuristisch overkomen) Nee, laat maar er zit toch niet iets in van waarde, zei kirtsen.

Dus zo snel mogelijk de berg af gerend en naar een politiebureau gevraagd. 3 Colombianen liepen ons voor naar t bureau. En daar konden we linearecta weer de bus in terug naar de plek want wie weet kunnen we ze gelijk oppakken en jullie moeten mee…. Uh oké?

Tas gevonden, portemonnee met bankpas (zonder het geld, een deel daarvan kwam later terug uit een van d onderbroeken van die gasten) alleen nog een oplader. Als we terug naar het Politiestation rijden, komen er 8 agenten rennend ons tegemoet. Wat gaan die doen? Oh die gaan nog even verder zoeken naar d spullen in d bossen. Echt? Wauw! En jahoor uiteindelijk wordt de oplader ook nog gevonden. Het eten hebben ze opgegeten. ( Het was lekker)

You have to go to tunja! Wat? Omdat 1 vd jongens onder de 18 is en zij daar een soort van rechtbank hebben voor minderjarigen. Dus om half 6 ( we zitten al uren op het bureau kijkend hoe ze foto’s maken vd spullen, wij de jongens nogmaals moeten aanwijzen. Op zich kunnen we ze gewoon zien zitten. In gewone kleding lijken ze best schattig eigenlijk. Beetje akward wel… maar heb stiekem toch ff een fotootje gemaakt)

Gelukkig laten we de jongens achter in tunja. Toen ze beseffen dat ze daar de nacht gingen doorbrengen wisten ze opeens het nummer van hun ouders te herinneren, heel gek. Nadat waren ingelicht en ook alle verklaringen van d politie waren ingetypt, konden we weer huiswaarts. Spannend hoor zo’n rustig dagje ;)