Kerst: schijten en braken

Stel je voor: je zit in een strand tent met zo’n rieten dak, tafels zijn keurig gedekt, lampionnen hangen rond, de branding van de zee in het zicht en gehoor, de sterren aan d hemel, Santana op d achtergrond. Beter dan dit gaat een kerstavond toch niet worden? Vooral ook omdat het op het allerlaatste moment toch een verrassing was dat we hier terecht kwamen en niet ons gehaalde pasta voor eerste kerstdag aan hoefde te breken. Het meisje achter d bali was super behulpzaam en met Google translation vertelde ze dat hier in d buurt niks meer open was maar dat ze nog wel iets wist verderop maar wel moest reserveren. Na wat heen en weer gebel konden we over een uur terecht bij een restaurant aan het strand. Het was fine dining. Drankjes en 4 gerechten werden geserveerd. Om van t smullen. Echt heel goed. Helaas ging het licht uit na het hoofdgerecht. Niet letterlijk maar bij mij. Mijn hele lichaam gaf aan dat r geen hap meer naar binnen kon. Dus Adrian: are You ok? (Iets wat hij elke dag minstens 5 keer vraagt) No, i'm not  ik dacht het dessert nog wel te kunnen uitzitten maar na de bano (waar iemand irritant zat t kloppen dat k moest opschieten… nu ff niet!) wilde ik onmiddellijk gaan. Dus rekening gevraagd, dessert ingepakt mee en taxi gebeld. Eenmaal thuis (naja) ging het licht bij Adrian ook uit. Dus tja toen wisten we dat het ontbijt van die morgen toch niet zo goed was als we dachten… gevolg vechten om d toilet. Gelukkig was ik verstopt dus kwam het bij mij er boven aan uit en was ik het in één keer alles kwijt. Voelde me meteen een stuk beter. Adrian had het echter heel erg zwaar en ik was bang dat hij het loodje zou leggen. Nu weet ik niet of mannen sowieso het zwaarder hebben dan vrouwen maar goed. Ik was blij als ik wat gescheit hoorde zo nu en dan want dat wist ik dat hij nog leefde.
De nacht was verder hel. Geen oog dicht gedaan. Ook omdat ik spierpijn had, ik had voor d verandering eens wat fysio oefeningen gedaan onder de douche in d morgen omdat ik wat actie mis. En me fysiek niet fit voelde na al dat autozitten. Conclussie ik ben idd niet fit.
Volgende morgen voelde Adrian zich steeds beroerd. Dan maar zo’n tablet tegen het schijten. Maar die kwam er nu ook van boven weer uit. Drinken en slapen. Beste remerie. We kijken ff hoe hij vanmiddag is anders denk k dat we hier nog even blijven… op zich vermaak k me prima. Geen straf om lekker te relaxen bij het zwembad en eindelijk mijn dagboek eens bij t werken. En denk dat we die pasta vanavond sowieso niet gaan aanbreken :)
Morelio, Morelio, morelio, weinig van gezien omdat k toen we aankwamen me niet echt lekker voelde (verstopping). Dus bed ingekropen maar toen we ’s Avonds over de plaza liepen, snapte ik wel waarom Adrian zo enthousiast was. Dus toen we de straten uit reden de volgende dag, bekroop me het gevoel dat ik het zonde was om deze mooie plek nu al te verlaten dus met dat ik dat zei. Beaamde Adrian dat ook en besloten we om weer terug te keren. Wauw, wat een mooie plaats!!
Verder spelen we graag het spelletje: wie ziet de tope. Het is Adrian nog geen een keer gelukt om de alle topes te zien. Zo grappig. De auto vindt het wat minder grappig aangezien hij dan soort van gelanceerd wordt. Het is een bult in d weg die j meestal dezelfde kleur als d weg heeft. Uitdaging. En ja het rijden gaat wat minder snel. Zoveel bergen hier ( en topes en potholes) Totaal niet verwacht van Mexico.

Ik denk dat jullie volledig in de kerstsferen zitten en lekker eten met familie en vrienden. Hier gaat het netzo hoor. Misschien wat meer gelovigen hier. Dus de kerken zijn goed gevuld. Geniet van feestdagen en… reis, drink, denk, lach, duik en kom terug :)
Till next year…i think ;)