The Ghostbusters!

In onze rode ghostbusterpakken staan we op de markt voor een kraampje…. (Get the picture?)

Daarnet zette Antonio de bijbehorende muziek nog op toen we ons in deze pakken heisten. Overal, helm, hoofdlamp, handschoenen, mondkapje, laarzen (wel eerst de voeten in plastic zakken)en bijbehorende mijnwerkers rugtas. Tatataaaah…. Ghostbusters! Met wat nep dinamiet en hamers probeert Antonio er nog een leuke foto van te maken…duh

Potosi staat bekend om zijn zilvermijn. Waar in de laatste eeuw minstens 8 miljoen mijnwerkers zijn overleden. Vandaag gaan wij de gevaren en het zware leven van een mijnwerker ervaren. Voordat we naar de mijn vertrekken, gaan we eerst inkopen doen op de markt. Ik denk dan: kon dat niet voor t omkleden?

Antonio heeft zelf ook vanaf zijn 14 in de mijn gewerkt samen met zijn vader en opa. Allebei al overleden. Na de dood van zijn vader is hij gestopt en is hij tours gaan leiden waar hij erg gedreven in is. Hij vertelt wat de mijnwerkers nodig hebben om ze er een beetje doorheen te helpen. Cocaleaves, alcohol in combinatie met een of ander abstract waardoor alles goed met elkaar mengt(lees: sneller in j bloed terecht komt). Zelf kauwt hij ook aan een stuk door op Colca leaves en mist hij wat tanden. We kopen wat zakken met eten voor de mijnwerkers als dank dat we daar mogen rondlopen. Want de mijn is nog gewoon in werking. Er wordt nog maar 20 procent zilver geproduceerd maar naar tin is grote vraag nu.

We begeven ons richting mijn en stuiten op een klein gat. Lampen aan, maskers op. Het eerste stukje is een beetje nauw. Idd je moet niet claustrofobisch zijn. Het klimmen is gewoon best zwaar! We zitten natuurlijk ook op 4200meter dus hoogte doet ook wat.

We blijven 1.5 uur onder de grond. Vereren alle goden. Er moet colcaleaves geofferd worden en alcohol gedronken. De god krijgt 2 rokende sigaretten in de mond gedrukt.( Beetje gek maar alles hangt samen met rituelen) Onder tussen hoor je het dinamiet knallen, want elke dag gaan de mijnwerkers ergens anders aan t werk. Ook moeten we soms ff vaart maken als r zo’n karretje van 1 ton aankomt met stenen waar dan ijzer, tin of koper in zit. Fascinerend om te zien. We droppen onze gekochte spullen bij de mijnwerkers, die eten in principe niet als ze onder de grond zijn. Ze ontbijten en dineren. Ze kauwen 4 uur op Colca en dan nog een keer 4 uur zodat ze weten dat de dag voorbij is. We sluipen en kruipen door de gangen. En echt nietzo makkelijk met een lang lijf. Het zweet gutst me van t hoofd en ik snak naar adem. Uitgeput komen we weer boven. Fijn om weer daglicht te zien.

Maar nee we zijn nog niet klaar.. nu gaan we nog naar de fabriek waar de stenen heen gaan. Hoe halen ze nu het zilver eruit. Met soort van water met chemisch middel wat zwaarder is dan zilver kunnen ze zorgen dat het zilver er boven op komt drijven. Lastig proces. En dan te bedenken dat ze voor 1 kilo 15 dollar krijgen. Dat schiet toch niet op!

Het probleem is natuurlijk dat deze mijn al heel lang meegaat maar over 15 jaar op is. En wat gebeurd er dan met Potosi? Men maakt zich erge zorgen over want er is geen landbouw mogelijk. Ik kan me het erg goed voorstellen. Maar ik moet r tegelijkertijd ook niet aan denken om jaren lang onder de grond in de nauwe gangen te werken. De regels zijn wel wat veranderd sinds voorheen ( gelukkig!?) De oudere mijnwerkers mogen alleen het dinamiet afsteken en vanaf 15 jaar mag je pas op je 18de in de mijn mag werken. Het blijft een erg indrukwekkend. Ik moest r ook even van bijkomen na die tijd. Maar na een goede douche, was het stof weer van me af en wist ik me toch weet te richten op ook hele belangrijke zaken: autoverzekering! Idd Giselle heeft de papieren gemaild! En een gevarendriehoek, brandblusser en ehboset voor in de auto. Ik heb al een paar keer auto’s langs d kant zien staan die ze aan t onderzoeken waren… dus waar kan ik dat kopen in Potosi?