Australie...

Is niet meer backpack land nummer 1. Nou was dat ook al niet meer zo omdat Azië veel goedkoper was maar nu is ook Colombia (en ik denk echter heel Zuid-Amerika) over genomen door backpackers. Nu heb k me daar jarenlang ondergeschaard en vooral toen k naar Aussie ging was ik zeker 1 off them. Easy going. Bussen zijn goed te doen hier, hostels genoeg die vervolgens ook de toets voor j boekt of de trekkingen die j wilt doen. Zelf heb je meer tijd over om drankjes te doen, iets wat ik ook best leuk vind. Maar tot op zekere hoogte. Uiteindelijk kom k natuurlijk om het land te leren kennen en ervaren. Drankjes drinken (laat staan het drugsgebruik, schijnbaar krijgt iedereen drugs aangeboden behalve ik, opzich staat er ook op mijn voor-hoofd NO DRUGS, waar k erg blij mee ben) met Europeanen kan k thuis ook wel. Dat gezegd hebbende voel k me dus geen backpacker meer. Maar ik hang er soort van tussen in. Ik doe wel hostels maar reis met de auto. En heb ook niet zo’n zin om een backpacker mee te nemen, voor j het weet heeft hij drugs bij zich. Leo, een Duitser uit het one day hostel zag het wel zitten om met mij in d auto mee te gaan. Toen hij vertelde dat hij geen rijbewijs meer had omdat hij met drugs op achter het stuur was gaan zitten, heb ik gezegd dat ik liever d aankomende tijd alleen reis omdat ik net 3 maanden een reisgenoot heb gehad. Gelukkig kon hij dat begrijpen. :)
Maar goed, dit zijn vraagstukken waar k dan zoal tegen aan loop. Momenteel in curumani, ik wist ook niet dat het bestond. Maar het was de perfecte tussenstop op doortocht naar San Gil. Heb net met een plastic handschoen aan route de sol 8 kippenborstjes zitten weg eten. Op booking.com was niks t vinden hier maar eenmaal rijdend blijkt hier een en al hotel en restaurant aan de route te liggen. En wel ja… een heuse kamer voor mij alleen. Dus tijd om blogs te schrijven en ff uitzending gemist terug kijken.

Wat is er gebeurd de laatste tijd:
Op nummer 1: De auto is uit de container! :)
We zijn wel 3 dagen bezig geweest, dan voornamelijk met het vele papierwerk. Hebben jullie de Colombiaanse Bill of lading ? Uh nee? Dan moet je bij je shipping company zijn.. ooohhh en weer op pad. Zijn jullie al bij de Dian geweest? Uh nee? Oh dan moet j nu rennen over 15 min hebben ze lunchpauze. Helaas hebben wij dus 2.5 uur moeten wachten op 1 handtekening van de inspecteur. Oja en de boot van Heinrich was ook nog stuk dus die kwam een dag later terug. Op de laatste dag dat we eindelijk de port uitgereden. Reden we met 3 auto’s uit Canada rond in Cartagena op weg m een verzekering af te sluiten. British Columbia, Alberta en Québec. Heel bijzonder. Dus er zijn mensen die hetzelfde doen als ik :)

Op nummer 2: Afscheid Adrian! :(
Ik liep r al weken tegenaan t hikken. (Of nouja eigenlijk maanden..) ik weet nog dat mijn moeder aan d telefoon zei in mexico: ooh wat fijn en hij gaat helemaal mee tot aan Colombia? ( Ja, moeders zijn bezorgd, wat ik begrijp maar niet altijd fijn is om te horen) Waarop ik geïrriteerd antwoordde: Nee natuurlijk niet! We gaan alleen Baja samen doen. Hij gaat toch fietsen!! Oeps.. mam je had toch gelijk ;) (Waarop ze van de week weer vroeg: jullie doen Colombia ook nog samen?? Aaaaaahhh)
Had afgelopen week soms soort van paniekerig gevoel omdat ik dacht dat hij al weg was. We hebben de laatste week wat gescheiden doorgebracht omdat hij Spaanse cursus ging doen en ik natuurlijk niet. Elke keer werd het afscheid uitgesteld omdat ik zonder auto weer naar t hostel keerde. Dus maandag hebben we toch ook samen zijn 56ste verjaardag gevierd. Ik had voor het geval ik niet terug zou keren een Grolsch halve liter in d koelkast gezet die ik terugvond de volgende dag in de etalage van d toonbank van het hostel. Blijkbaar vonden ze de fles mooi? Dinsdag heb k zijn fiets gedropt en een traantje weggepinkt. Maar het was echt tijd om te gaan. “Goodbye realy Nice english man, i'm gonna cry for 2 weaks now” zoals k zo vaak tegen hem zei. Ik hoop dat dit geen definitief afscheid is… maar he ho, You never know.

Op nummer 3: Cartagena!
Mooie bijzondere stad met een enorme historie. Nu ik hier noodgedwongen zo lang was heb k alles gezien. Elke musea. Gek om te lopen op het plein waar de slaven werden gekeurd. Nu komt het toch een beetje meer dichterbij.
Verder is Cartagena een bruisende stad. Druk en heel toeristisch. The big mama’s in mooie gekleurde japonnen die fruit verkopen waar iedereen dan mee op de foto wil. Ook veel straattheater vooral op plaza Trinidad (soms heel goed tot..nee niet weer Michael Jackson! Kom weg hier!)Toch hebben ze midden in d stad een park waar verschillende dieren leven. Ik ben er een aantal keren geweest maar pas toen k in d laatste dagen echt de tijd nam zag ik een luiaard, witvoorhoofdcappucijnaap, howleraap en een leguaan.

Het spijt me voor het lange verslag. Ik had me zo voor genomen om korte verslagen te schrijven maar dit keer moeten jullie ff door bijten. :)

Niet denken trouwens dat ik nu huilend door Colombia rij. Dat is niet het geval. ( Gelukkig) het bevalt me tot nu prima. (Behalve die ene keer dat de politie geld van me wilde omdat ik voor geen nummerbord heb, ik in ook nog 2 uur in d file terecht kwam en vervolgens nog 100 km in het donker naar de santa marta moest rijden en dat net allemaal op mijn eerste rit in Colombia) wegen zijn begaanbaar, genoeg tankstations, mensen zijn aardig, ik begrijp ze niet maar k krijg wat ik wil. Heerlijk gewandeld in d jungle van minka (wel 93 musquitobites opgelopen) en tayrona NP. Ook mijn eerste warme douche weer mogen ervaren. :) kortom het is heerlijk om weer zelf op pad te zijn!

Hoe gaat het daar? Nog steeds zo koud? Ik snak naar kou!! Hopelijk zie k snel de besneeuwde toppen van d Andes!!